Home is where the heart is

Dag 139, di 3 juni 2014
Ik moet mijn hart maar in tweeën delen, want ik heb er een tweede thuis bij. Ik ben een Mirthe Nijburg Nxazisa geworden, de achternaam van mijn gastgezin.
De afgelopen weken stonden in het teken van afscheid nemen. Het begon op de scholen van mijn 16 klassen. De laatste week wilde ik van elke klas een foto nemen, zodat ik ze voor altijd blijf herinneren, helaas kan ik niet alle namen herinneren (Aphelele, Amahle, Zukhanye, Lihlumile). Daarnaast heb ik elke klas een klein cadeautje gegeven: een tennisbal of kleine voetbal die ik meegenomen had, zodat zij mij ook niet zouden vergeten. Helaas liep de week natuurlijk weer wat anders dan gepland, want dinsdag kwam ik er achter dat de school donderdag vrij was, terwijl ik al drie weken loop te verkondigen dat die donderdag mijn laatste dag hier zou zijn. Dus de klassen die ik donderdag zou hebben, moest ik woensdag gedag zeggen. En in plaats van het heerlijke Afrikaanse weer, regende het keihard! Dus ook die dag had ik geen lessen, dus ging ik elke klas maar langs. Gelukkig vonden ze het heel leuk, ik ben met super mooie woorden toegesproken door de leerlingen, dat ze me zo dankbaar zijn dat ik er was, dat ze me gaan missen en dat ik snel maar weer terug moet komen. Ik heb ook brieven van een paar leerlingen gekregen en ik ben helemaal plat geknuffeld die week.

Op woensdag was het afscheid voor de leraren, waar ik helemaal geen weet van had. 5 voor 10 zegt de schoonmaakster opeens dat ik om 10 uur in de lerarenkamer moet zijn. Dus ik was daar weer netjes om 10 uur, werd het natuurlijk weer 12 uur. Ach, ik ben die Afrikaanse tijd zo gewend, dus waren alle leraren om half 1 eindelijk verzameld. Ik kreeg een hele mooie speech. ‘Goodbye is not a nice word.’ En ‘you did a very good job, all the kids were crazy about you and your lessons’. Ook van de principal kreeg ik een officiële brief, waaruit bleek dat ze erg blij met me waren en of ik niet weer terug kon komen. Daarna kreeg ik allemaal cadeaus van de leraren: een grote giraffe, een schilderij van Nelson Mandela, een soort haarband van kraaltjes, een armband van kraaltjes en een sleutelhanger. Echt super lief, maar ik vroeg me wel meteen af hoe dat in m’n koffer ging passen. Gelukkig hielp Marije me daar een handje bij, want toen ze een foto van me wilde maken stootte ze per ongeluk de giraffe van de tafel, waarbij mijn arme giraffe onthoofd werd. Erg sneu, maar nu past het in ieder geval wel in m’n koffer!

En toen donderdag was het tijd om afscheid te nemen van de mensen in het Sportcentre en de familie van Kyra. (Van de familie van Mar had ik zondag al afscheid genomen, want ze hadden een 'afscheidslunch' voor d’r georganiseert). Na het afscheid bij Kyra gingen we met z’n drieën naar mijn huis, om daar afscheid te nemen. Ik had Iron Brew en taart gekocht, om er toch een klein feestje van te maken. De weken vooraf was ik bezig geweest met het maken van een fotoboek, met alle momenten die we samen hebben beleeft. Dit fotoboek heb ik overhandigd aan oma. Het duurde even voor ze doorhad wat het was, maar toen ze het eenmaal doorhad wat het was, vond ze het een geweldig cadeau! Naast het fotoboek heb ik per persoon nog een box gemaakt met allemaal cadeaus van mezelf die ik toch achter zou laten. Ook mijn Zuid Afrikaanse telefoon voor oma, wat was ze daar blij mee! Haar telefoon was natuurlijk ook gestolen, dus nu had ze eindelijk weer een telefoon en met camera erop zelfs!
Als avondeten hadden ze speciaal voor mij KFC gehaald. Dat is voor hun echt een feestmaal, dus dat was heel lief! En na het feestmaal moest ik even naar Zandile toe. Zij hadden namelijk ook een cadeau voor mij gekocht: een trui! Dat vond ik zo lief! Die laatste avond in mijn gastgezin heb ik echt genoten!

De volgende dag toen ik wakker werd lag er nog een brief voor me van Zandile. Dit is echt de liefste brief die ik ooit heb gehad, zo recht uit het hart, ik kreeg er tranen van in m’n ogen. ’s Middags werden we opgehaald door Score met al onze spullen om nog een paar dagen in Paarl te verblijven. Door mijn hele gezin werd ik uitgezwaaid, het was echt wel moeilijk om ze hier achter te laten, omdat zij natuurlijk geen uitweg hebben daar. Maar ik weet bijna zeker dat ik daar nog wel een keer terug kom!

De dagen erna in Paarl waren heerlijk. We zaten in een huisje met een prachtig uitzicht op een wijngaard en Paarl Rock. Lekker ontspannen, niets moeten en heerlijk eten! Maandag werden we door Score opgehaald voor de ‘end of service’ sessies. Hier hebben we feedback gegeven, teruggekeken op de afgelopen vijf maanden, een brief geschreven aan onze toekomstige ik en een brief gelezen die we vijf maanden geleden hadden geschreven. Net zijn we met de Score crew uiteten gegaan en hebben we als cadeautje een fluitje gekregen waarin ‘Score 2014’ en ‘thank you’ staat gegraveerd, super leuk cadeau, wat gelukkig ook een stuk makkelijker past in mijn koffer.

De afgelopen maanden is een avontuur geweest met veel ups en downs. Ik ben veranderd, sterker geworden, onafhankelijker geworden, ik heb geleerd dat ik mij snel aanpas aan situaties, ik heb geleerd mezelf beter te uiten en bovenal heb ik geleerd dat ik veel meer aankan dan ik van te voren dacht. Ik heb een inbraak live mogen meemaken, ik heb koeienmaag gegeten, ik heb kinderen laten sporten en lachen, ik heb toernooien georganiseerd, ik heb insecten doodgeslagen, ik heb een nieuwe cultuur leren kennen, ik heb nieuwe vrienden gemaakt en ik heb een nieuw thuis gekregen. Ik ben heel trots op mezelf dat ik de stap heb durven zetten om hierheen te gaan en dat ik niet gillend ben weggerend als het even niet meer ging. Ik ben onwijs blij dat ik dit heb mogen meemaken met Kyr en Mar. Zij zijn mijn rots in de branding geweest als het even niet meer ging, ik kon alles bij hun kwijt, ik kon altijd met hun lachen, zij waren er altijd voor me! Zonder hun was het niet hetzelfde geweest en de vriendschap die hier onwijs sterk is geworden, zal voor altijd bestaan!

Nu staat m’n koffer klaar en ben ik klaar voor de vlucht van morgen! Dus ik zie iedereen donderdag om half 2 ’s middags op Schiphol!

I came here to change Mbekweni, but Mbekweni changed me!