People cannot be developed, they can develope them

Dag 21 4 feb 2014
Terwijl jullie daar in de vrieskou zitten, veeg ik nog een keer het zweet van m’n voorhoofd. Iemand had gezegd dat de nachten heel koel zouden zijn, maar daar heb ik nog heel weinig van gemerkt! Het is elke dag zo’n 35 graden hier, ik voel me al een neger, maar als ik me vergelijk met die mensen hier valt dat helaas vies tegen… (En alleen m’n armen en hoofd zijn bruin, want ik mag helaas niet in bikini gymles geven)

Tijd voor een update! Niet dat er veel veranderd is! Ik ben nog steeds in Afrika, dus er is nog steeds geen structuur, ik heb nog steeds geen rooster en ik ben ook nog niet eens aan de leraren voorgesteld, terwijl ik er al 1,5 week ben. Ik ben hier echt op mezelf aangewezen, want iedereen stuurt me van het kastje naar de muur. Dus heb ik mezelf maar voorgesteld aan de principal, heb ik mezelf maar voorgesteld aan alle leerlingen. Wat een ervaring was dat trouwens. Elke maandagochtend houden ze een Ensemble. Hier staan alle leerlingen in rijen en bidden en zingen liedjes. Dat is het enige moment van de week waar er wel structuur is!

Doordat ik nog steeds geen rooster heb, maak ik elke dag mijn eigen rooster, maar dat is wel echt een gedoe elke keer.. (Maar ik heb gelukkig geen 80 kinderen meer in één les!) Leraren willen maar al te graag dat ik hun klas meeneem, en dat terwijl ik andere klassen nog helemaal niet heb gezien! Bijvoorbeeld vandaag moest ik van een lerares in haar klas zitten (ik dacht dat ik ze mee kon nemen naar buiten) maar ze moesten eerst hun werk afmaken. Zat ik daar een uur lang de strenge juf uit te hangen, niks voor mij! Ik heb haar daarna toch maar even goed duidelijk gemaakt dat ik hier alleen ben voor de buiten gymlessen, gelukkig snapte ze dat. Maar niet alle leraren zijn zo, er was vandaag ook een leraar die aan mij vroeg of hij een keer mee kon kijken bij mijn les, omdat die dat ook wil leren. Echt super leuk!

Van t weekend waren we een dagje in Paarl, met Mar en Tom, een andere volunteer. Aan het eind van de middag waren we op zoek naar park waar we even konden relaxen, tot Mar opeens zei: ‘Heb je hem weer…’, wijzend naar een zwerver die op ons af kwam lopen. Opeens greep hij naar de tas van Mar (die ze om één schouder had hangen). We begonnen allebei te gillen naar hem en gelukkig had Mar d’r tas goed vast, want voor we werkelijk doorhadden wat er gebeurde, had hij het alweer op een lopen gezet. Gelukkig niks gebeurt dus, maar m’n hart bonkte in m’n keel en we wisten niet hoe snel we daar weg moesten!
Ik snap alleen nog steeds niet helemaal wat hij nou precies wilde, want hij trok niet hard en was gelijk weer weg. Alsof hij het eigenlijk helemaal niet wilde stelen… Maar voor ons was het een schrik! De dagen erna hebben we onze rugzak heel goed omgeknoopt en we vertrouwden niemand meer!

Verder gaat het goed hier, al hebben Mar en ik omstebeurt wat mindere dagen er tussen zitten. De kinderen vinden het heel leuk dat ik er ben, al is het wel veel te warm om te sporten. Er zitten meestal zo’n 10 kinderen aan de kant omdat het te warm is, maar dat is geen probleem want dan nog heb ik er 35 over! Mijn beenspieren worden goed getraind, want we doen alles lopend. Het eten hier is soms erg lekker, maar soms… Laatst had ik kippenlever, wat is dat smerig! Gelukkig mag ik het zeggen als ik iets niet lekker vind. En alle jonge kinderen snoepen de hele dag door! En ik zit elke dag aan de rijst, ‘Ik word nog eens een rijst’ zou Marije zeggen! Ik vind het dan ook helemaal niet gek dat iedereen zo dik is hier! Ze zeggen dat je geen echte vrouw bent als je niet dik bent. Nou dan maar geen echte vrouw!