Real winners know how to lose

Dag 90, dinsdag 15 april 2014
Drie maanden alweer hier en een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Alles is hier ‘normaal’ geworden en het valt niet meer zoveel op. Niet dat de mensen hier opeens normaal zijn geworden, maar ik raak gewend aan alle gekke mensen met hun gekke gewoontes.

Toch kan ik nog steeds niet wennen aan die Afrikaanse tijd hier. Het Haags kwartiertje is hier een Afrikaans drie-uurtjes. Laatst werden we gevraagd om een modellenshow te jureren (waarom ze mij dan vragen is me nog steeds een raadsel). We waren daar natuurlijk prima op tijd, om 6 uur. Uiteindelijk begon de show pas om 9 uur… Het was wel heel leuk, allemaal blote mannen die me probeerde te verleiden met hun gespierde lichamen. Helaas zat mijn Job op het witte paard er nog niet tussen.

Op school gaat het nog steeds erg goed. Vorige week heb ik frisbeeën gedaan in mijn les. De helft was aan het voetballen en de andere helft bij mij. Zo kon ik ook wat individuele aandacht geven aan de leerlingen, want om dat te doen bij een klas van 42 is bijna niet te doen. Er was een heel dik meisje dat normaal veel moeite heeft om mee te komen tijdens de les, maar het frisbeeën kon ze heel goed. Ze won het wedstrijdje dan ook en toen ik haar aan het eind van de les een compliment gaf, begon ze helemaal te stralen.
Ook zijn er veel leerlingen die even een me laten blijken hoe blij ze met me zijn. Laatst was er een leerling mijn schoenen aan het kussen, ze ruimen mijn veld op als ik dat vraag, ze vertellen me vaak hoe leuk ze het vinden dat ik er ben en overal waar ik loop hoor ik: Miss M, miss M! Zelfs als ik in een busje zit herkennen de leerlingen mij (al is dat natuurlijk niet zo moeilijk als één van de drie mlungu’s hier, witte mensen).

Gisteren hebben we een soccermatch gehouden tegen de andere scholen van Mar en Kyra. Ik heb inmiddels een echt vast voetbalteam, die mij elke maandag na school staat op te wachten. Ze weten precies wat ik van ze verwacht, dus als ik zou willen kan ik gewoon aan de kant zitten en niks doen. Ze kunnen zelfs hun eigen scheidsrechter zijn, dat is nou echt fair play! De wedstrijd ging een stuk beter dan vorige keer, maar weer hebben we geen 1 punt gescoord. Maar dat maakt ze niet zoveel uit. Ze zeggen zelf: ‘It’s just for fun and we were better than last time. When is the next game?’ Ik heb ze maar verteld: Real winners know how to lose!

In de weekenden zijn we vaak weg. We zijn liever niet in Mbekweni, want ze doen hier niks anders dan tv kijken of drinken. Alle mannen zijn dronken en als ze dronken zijn worden ze handtastelijk of agressief. Mooi niet dat ik dan in Mbekweni te vinden ben! We zijn al naar Stellenbosch geweest, Gordon’s Bay, Paarl, Cape Town, Wellington. Overal gaan we naar toe in die kleine minibusjes die pas gaan rijden als ze echt helemaal vol zitten. Dus soms moet je met drie verschillende busjes, waar je elke keer minstens een halfuur moet wachten voor die vertrekt. Maar als we er eenmaal zijn, dan is het genieten!

Toch gaan we komend weekend maar een auto huren, zodat we wat meer kanten op kunnen, zonder afhankelijk te zijn van die busjes.

Laatst waren de ouders en tante van Marije opeens hier als verrassing. Super leuk voor haar, maar stiekem ook voor Kyra en mij. Ze hebben ons mee uiteten genomen naar een restaurant op een wijngaard met een prachtig uitzicht. We konden vanaf daar de Tafelberg zien en de zon achter de bergen zien zakken. Heerlijk geborreld en gegeten, bedankt Harry, Annette en Louise, het was genieten!

Mijn nare ervaring van een aantal weken geleden ben ik nog niet vergeten, maar ik kan ben niet bang. Ik tref mijn eigen innovatieve veiligheidsmaatregelen, zoals gordijnen altijd dicht, mijn telefoon in de kussensloop en een stoel voor mijn deur. Dus maak je je om mij maar niet druk, ik land 5 juni weer gewoon in Nederland!